Pierwsze ślady człowieka na terenie Drawna i okolic pochodzą z paleolitu (ok. 9 tys. lat temu). Specyficzny charakter terenu z dużą ilością rzek, jezior i lasów zapewniał obfitość ryby i zwierza. Ukształtowanie terenu sprzyjało zakładaniu osad i ich obronie. We wczesnym średniowieczu tereny dzisiejszego Drawna były zasiedlone przez plemiona pomorskie. W wieku X Drawno wraz z ziemią choszczeńską zostało włączone przez Mieszka I do Państwa Polskiego. Po śmierci Przemysława II w lutym 1296 roku cały teren, aż po Gwdę na wschodzie opanowali margrabiowie brandenburscy stając się częścią tzw. Nowej Marchii. Objęcie we władanie Ziemi Drawieńskiej przez ród Wedlów, ciągłe walki na tym obszarze oraz zmiany właścicieli nie sprzyjały osadnictwu.
Herb rodowy założycieli miasta.
Z rąk Marchii Brandenburskiej przeszła pod panowanie Luksemburgów, później sprzedano ja w 1402 r. Zakonowi Krzyżackiemu, a następnie elektorowi brandenburskiemu. Od 1466 do 1472 Drawno znalazło się w rekach pomorskich. Dopiero w XVI w. odnotowano nasilenie osadnictwa za sprawą Rüdigera Wedel. Za jego panowania powstały nowe wsie i folwarki. W tym czasie powstały Brzeziny, Niemieńsko, Dominikowo, Rościn. Głównym zajęciem przez wieki pozostało rolnictwo, gospodarka leśna, rybołówstwo, gorzelnictwo a także bartnictwo. W wieku XIX następuje rozwój przemysłu w Drawnie. Złoża gliny w pobliżu Drawna wykorzystywane były w powstających cegielniach.
Budynek firmy Seegerów „Etruria”.
Powstała również fabryka wyrobów ceramicznych ETRURIA, w której produkowano skrzaty ogrodowe - jedne z pierwszych w Europie. Pierwsza oferta z tej fabryki pochodzi z 1886 roku. Powstają wiatraki, młyny wodne i tartaki. Wykorzystujące w pierwszym okresie turbiny wodne. Pod koniec XIX w. rozwój nowych technologii spowodował wprowadzenie maszyn parowych. Powstaje również jedna z nielicznych fabryk sieci w Europie. W roku 1313 Drawno zostało po raz pierwszy wymienione w dokumentach pod nazwą „Nowy Wedel”. Nazwa pochodzi od nazwiska starego saksońskiego rodu von Wedel. Nie jest znana dokładna data lokalizacji. Historycy datują otrzymanie praw miejskich na okres od 1313 do 1333. Miasto było we władaniu rodziny von Wedel. Z tego okresu pochodzi nazwa miasta „Wedele”, która zmieniana była wielokrotnie i do roku 1945 nosi nazwę „Neuwedell”. 12 lutego 1945 roku miasto znalazło się w granicach państwa polskiego. Na wskutek działań wojennych zniszczone zostało 25% zabudowy, głównie śródmieście. Obecnie Drawno leży w otulinie Parku Narodowego. Jest to miejscowość typowo turystyczna. Jednym z głównych zabytków Drawna są ruiny zamku Wedlów oraz kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Pierwsze wzmianki o istnieniu kościoła w Drawnie pochodzą z końca XII w. W XV w. wybudowano kościół, który kilkakrotnie ulegał przebudowie i modernizacji z powodu licznych pożarów, trawiących miasto pod koniec XVI i pod koniec XVII w. Po reformacji kościół został przejęty przez protestantów i przystosowany został do obrządku ewangelickiego. Wprowadzono empory boczne i ołtarz ambonowy. Około 1800 roku pożar strawił znaczną jego część. Po pożarze przystąpiono do kompleksowego remontu kościoła w czasie, którego odbudowano również wieżę kościelną. 10.06.1945 r. poświęcono kościół jako świątynię rzymsko-katolicką pod wezwaniem MBNP a w 1951 r. powołano parafię.
Kościół. Widok od strony ul. Pomorskiej.
Kościół. Widok na ołtarz. Z lewej, tablica ku czci poległych w wojnie prusko-francuskiej 1870-1871
Kościół posadowiony został na kamiennych ławach fundamentowych. Ściany wykonane zostały z kamieni polnych połączonych glinianowapienną zaprawą z ceramicznym tłuczniem jako wypełnieniem.
Ściany wieży zostały wykonane w konstrukcji ryglowej z ceglanym wypełnieniem. Wewnątrz niej znajduje się konstrukcja szkieletowa, zbudowana ze słupów, rygli, zastrzałów, mieczy i krzyżulców. Na wieży znajdują się dwa dzwony, które były używane do 2002 roku. Ze względów technicznych zostały no zastąpione dzwonami elektronicznymi. W roku 1997 wykonano posadzkę z płytek ceramicznych a w 1999 zmieniono pokrycie dachowe.
Wewnątrz znajduje się ołtarz z 1696 roku. Z tego samego okresu pochodzi ambona z wizerunkami trzech ewangelistów: św. Mateusza. Św. Marka, św. Łukasza. Do wystroju kościoła należ również chrzcielnica pochodząca a XIX w. wykonana on została z bogato zdobionego drewna. W ołtarzu znajduje się kopia obrazu Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Oryginalna ikona Matki Boskiej Nieustającej Pomocy została namalowana około XII wieku na greckiej wyspie Krata. Do końca XIX wieku na ziemiach polskich znajduje się około 230 kopii tego obrazu.
Zamek drawieński prawdopodobnie istniał już przed 1296 rokiem. Powstał na naturalnym wzniesieniu na przesmyku pomiędzy jeziorem Grażyna a Adamowo. Posadowiony był na kamiennych fundamentach z kilkoma elementami obronnymi. Ściany zbudowane były z cegły a grubość murów miała od 1do 2 m. Na początku XVII wieku po przebudowie zamek przyjął styl renesansowy. W pierwszej połowie XVIII wieku zamek popadł w ruinę.
Nie są znane przyczyny, które to spowodowały, nie znamy również oryginalnego wyglądu jaki posiadał. Do dzisiaj przetrwały tylko dwa narożniki ścian szczytowych. Obecnie trwają przygotowania archeologiczne mające na celu zbadanie wzgórza zamkowego. Może doprowadzą one do poszerzenia naszej wiedzy na temat jego właścicieli.
Ruiny zamku w obecnym stanie:
Fot. Mirosław Jankowski